विचार
–निशु जोशी,नेपालगन्ज
०७२–९–२५ गते
देश संकटमा छ । सारा युवाहरु निरास छन् । दिनानुदिन अनेकौ सपना वोकेर विदेशी मरभुमीमा गइरहेका छन् । केहि समयमा नेपाल वुढावुढी र वालवच्चाको अर्थात अशक्तहरुको देश नवन्ला भन्न सकिन्न । अनि होला त देशको विकास ? देश सरकारले केहि गरीदिएन युवाहरुका लागी भन्ने उनिहरुको गुनासो छ । नेताहरु भने आफ्नै तालमा छन् । आफ्नै जीवन सींगारपटारमा व्यस्त छन् । जेनतेन संविधान वन्यो । तर जनताले सोचेजस्तो खुसी व्यक्त गर्न पाएनन् । भारतको अघोषित नाकावन्धिलाई झेल्नुप¥यो झन्दै ४ महिना । हरेक चिजको अभाव सृजना भयो । अभावकोमौका छोपेर कालोवजारी गरेर कोहि मालामाल वने तर देश भने दिनप्रतिदिन आर्थीक कारेवारमा घटिरह्यो । पीडा भएको घरको सम्पतिमा आखाँ लाग्यो । गीद्धले कतिवेला ज्यान जाला र खाउला भनेर कुरेर वसेको आभाष भयो । व्यर्थमा देशभरका झन्डै ५० जना सर्वसाधारणले ज्यान गुमाए । नाका सहज हुन थाल्यो तर अभाव भने कायमै छ ।
अव यो समयमा देशलाई कुनै नेताको खाचाँे छैन् । मात्र इच्छाशक्तिको खाचो छ । सवैको साथ सहयोगको खाचोँ छ । एक्लैले त केहि गर्न सकिदैन् । सवैको सर्मपणको खाँचो महसुस गरीरहेको छ देश । यहाँ, रगत वगाउनेको खाचोँ होइन सच्चा देशभक्तको खाचो छ । यहाँ के छैन् ? पैशा छैन भनौ भने विनोद चौधरी जस्ता धनि व्यक्तिहरु हाम्रै देशमा छन् । हाम्रै देशमा छन् । जमीन छैन् भनौ भने पहाडका अधिकांश भु–भाग वाँझै छन् । प्रशस्त जल छ । वन छ, जमीन छ । मात्र नेपालको जल, वन र जमीन प्रयोग गर्नका लागी इच्छाशक्तिको अभाव छ । यहाँँ हुन्छ । हामी लहैलहैमा केहि हुदैन भन्छौ केहि गरे पो हुन्छ ।
विदेशी भुमीमा पसीना वगाएर नेपाली भुमी उर्वर वनाउने सपना देख्छौ । यी सपनाहरु देख्दा देख्दै कतिको ज्यान जान्छ । कति विदेशि भूमीमा लड्दालड्दै ज्यान गुमाउछन् । अनेकौ वाधा अड्चन सहेर पैशा कमाउछन् । अझ मलेसीयाको कुरा गर्ने हो भने यसरी भोकभोकै खाइनखाई अलिअलि पैशा कमाइन्छ त्यहि पनि त्यहाँका मलेसीयन केटाकेटीले नै लुटिदिन्छन् । चोरीदिन्छन् । कति दर्दनाक पीडाखेपेका छन् नेपालीले ? कतिपयले त कमाएको घरमा पु¥याउन नपाउदै लुटिन्छन् । मारीन्छन् । यी अनि यस्तै विडम्वनामा नेपालीहरु परदेशको मरभुमीमा वाचिँरहेछन् । के यो सव पीडा भोग्नुपरेको नेपालमा केहि नभएर होला ? कदापी होइन् । हामी जलश्रोतमा संसारमै दोस्रो धनि देश हौ । किन पानीको सदुपयोग हुन सकेको छैन् ?
यहाँ पैशाको खाँचो होइन् , इच्छाशक्तिको हो । पैशामा नै हलो अड्केको हो भने यति धेरै नेतृत्व तहमा पुगेका नेताहरु छन्, सभासद छन् । के यीनिहरुले देशको विकासका लागी एक महिनाको तलव दिन सक्दैनन् ? देशमा यति धेरै संघसंस्थारु छन् के त्यो पैशा विकास हुन्छ भने यहाँ उपयोग गर्न सकिदैन ? यति धेरै उद्योगी, व्यापारीहरु छन् के उनिहरुले रीण पनि पत्याउदैनन् । हाम्रा छिमेकी राष्ट्रहरु छन,् उनिहरुले रीण दिदैनन र ? मेरो प्रश्न छ, सरोकारवालाहरुलाई ।
के विकास गर्नका लागी नेतृत्व सम्हालेकै हुनुपर्छ र ? नेता हुनैपर्छ नत्र भने काम गर्नुहुदैन भन्ने छ र ? कम से कम काम गर्न सक्छु भन्नेलाई साथ दिइयोस् । देशमा विकासको खाचोँ छ । अभाव होइन् । जल, जमीन र वनको सदुपयोग गर्नुपर्छ, देशलाई समृद्धितर्फ लैजानुपर्छ । काम गर्ने भिजन हुनुपर्छ । के हाम्रा मगजहरु कामै गर्न नसक्ने हुन् त ? गर भने गर्ने नत्र नगर्ने नेपाली हुन् र ?देश वनोस भनेर नै पुर्खाहरुले अंग्रेजहरु संग लडे । विदेशका मरभुमीमा ज्यानको वली चढाएर योगदान गरेका छन् । मरभुमीमा वगाउने पसीना के नेपालमा वगाउन सक्तैनन् र ?
हिमालमा यार्सागुम्वा जस्ता अन्य वहुमुल्य जडिवुटिको उपयोग हुनु छ । संकलन गरेर औषधिहरु वनाउनु छ । या त देश वाहिरवेच्नु छ ।आम्दानीगर्नु छ । पहाडममा खेर गएको टिमुरको सदुपयोग गर्नु छ । उद्योग खोल्नुछ । रीठ्ठावाट सावुन वनाउनु छ । तराइका मलिला जमीनमा आधुनिक प्रविधीको ज्ञान दिनु छ । हलो जोत्नेसंग ज्ञान छैन् । ज्ञान हुनेले हलो समाउदैन् यहाँ दुवैको मेल हुनुछ ।
नदिका कीनारमा धान रोप्ने होइन् मुमफली रोप्नुछ । वाहिरवाट किन आयात गर्नुप¥यो ? कृषीप्रधान हो नेपाल भनिन्छ, कृषीमा लगानी गर्नुपर्छ अव । पशुपालन गर्नु छ । पहाडका हरीया भिरहरुमा । तरकारी फलाउनु छ । कस्तो माटोमा के फल्छ भन्नेवारे वुझाउन राम्रो प्राविधिकको खाचो छ । जुन जमीनमा जे फल्छ त्यहि रोप्नु छ र आत्मनिर्भर वनाउनु छ नेपाललाई । तर यो सवै काम गर्न कुनै ठुलो नेता होइन मात्र इच्छाशक्तिको खाचाँे छ । देश नेपाल विकास र समृद्धिका लागी ।
–निशु जोशी,नेपालगन्ज
०७२–९–२५ गते
देश संकटमा छ । सारा युवाहरु निरास छन् । दिनानुदिन अनेकौ सपना वोकेर विदेशी मरभुमीमा गइरहेका छन् । केहि समयमा नेपाल वुढावुढी र वालवच्चाको अर्थात अशक्तहरुको देश नवन्ला भन्न सकिन्न । अनि होला त देशको विकास ? देश सरकारले केहि गरीदिएन युवाहरुका लागी भन्ने उनिहरुको गुनासो छ । नेताहरु भने आफ्नै तालमा छन् । आफ्नै जीवन सींगारपटारमा व्यस्त छन् । जेनतेन संविधान वन्यो । तर जनताले सोचेजस्तो खुसी व्यक्त गर्न पाएनन् । भारतको अघोषित नाकावन्धिलाई झेल्नुप¥यो झन्दै ४ महिना । हरेक चिजको अभाव सृजना भयो । अभावकोमौका छोपेर कालोवजारी गरेर कोहि मालामाल वने तर देश भने दिनप्रतिदिन आर्थीक कारेवारमा घटिरह्यो । पीडा भएको घरको सम्पतिमा आखाँ लाग्यो । गीद्धले कतिवेला ज्यान जाला र खाउला भनेर कुरेर वसेको आभाष भयो । व्यर्थमा देशभरका झन्डै ५० जना सर्वसाधारणले ज्यान गुमाए । नाका सहज हुन थाल्यो तर अभाव भने कायमै छ ।
अव यो समयमा देशलाई कुनै नेताको खाचाँे छैन् । मात्र इच्छाशक्तिको खाचो छ । सवैको साथ सहयोगको खाचोँ छ । एक्लैले त केहि गर्न सकिदैन् । सवैको सर्मपणको खाँचो महसुस गरीरहेको छ देश । यहाँ, रगत वगाउनेको खाचोँ होइन सच्चा देशभक्तको खाचो छ । यहाँ के छैन् ? पैशा छैन भनौ भने विनोद चौधरी जस्ता धनि व्यक्तिहरु हाम्रै देशमा छन् । हाम्रै देशमा छन् । जमीन छैन् भनौ भने पहाडका अधिकांश भु–भाग वाँझै छन् । प्रशस्त जल छ । वन छ, जमीन छ । मात्र नेपालको जल, वन र जमीन प्रयोग गर्नका लागी इच्छाशक्तिको अभाव छ । यहाँँ हुन्छ । हामी लहैलहैमा केहि हुदैन भन्छौ केहि गरे पो हुन्छ ।
विदेशी भुमीमा पसीना वगाएर नेपाली भुमी उर्वर वनाउने सपना देख्छौ । यी सपनाहरु देख्दा देख्दै कतिको ज्यान जान्छ । कति विदेशि भूमीमा लड्दालड्दै ज्यान गुमाउछन् । अनेकौ वाधा अड्चन सहेर पैशा कमाउछन् । अझ मलेसीयाको कुरा गर्ने हो भने यसरी भोकभोकै खाइनखाई अलिअलि पैशा कमाइन्छ त्यहि पनि त्यहाँका मलेसीयन केटाकेटीले नै लुटिदिन्छन् । चोरीदिन्छन् । कति दर्दनाक पीडाखेपेका छन् नेपालीले ? कतिपयले त कमाएको घरमा पु¥याउन नपाउदै लुटिन्छन् । मारीन्छन् । यी अनि यस्तै विडम्वनामा नेपालीहरु परदेशको मरभुमीमा वाचिँरहेछन् । के यो सव पीडा भोग्नुपरेको नेपालमा केहि नभएर होला ? कदापी होइन् । हामी जलश्रोतमा संसारमै दोस्रो धनि देश हौ । किन पानीको सदुपयोग हुन सकेको छैन् ?
यहाँ पैशाको खाँचो होइन् , इच्छाशक्तिको हो । पैशामा नै हलो अड्केको हो भने यति धेरै नेतृत्व तहमा पुगेका नेताहरु छन्, सभासद छन् । के यीनिहरुले देशको विकासका लागी एक महिनाको तलव दिन सक्दैनन् ? देशमा यति धेरै संघसंस्थारु छन् के त्यो पैशा विकास हुन्छ भने यहाँ उपयोग गर्न सकिदैन ? यति धेरै उद्योगी, व्यापारीहरु छन् के उनिहरुले रीण पनि पत्याउदैनन् । हाम्रा छिमेकी राष्ट्रहरु छन,् उनिहरुले रीण दिदैनन र ? मेरो प्रश्न छ, सरोकारवालाहरुलाई ।
के विकास गर्नका लागी नेतृत्व सम्हालेकै हुनुपर्छ र ? नेता हुनैपर्छ नत्र भने काम गर्नुहुदैन भन्ने छ र ? कम से कम काम गर्न सक्छु भन्नेलाई साथ दिइयोस् । देशमा विकासको खाचोँ छ । अभाव होइन् । जल, जमीन र वनको सदुपयोग गर्नुपर्छ, देशलाई समृद्धितर्फ लैजानुपर्छ । काम गर्ने भिजन हुनुपर्छ । के हाम्रा मगजहरु कामै गर्न नसक्ने हुन् त ? गर भने गर्ने नत्र नगर्ने नेपाली हुन् र ?देश वनोस भनेर नै पुर्खाहरुले अंग्रेजहरु संग लडे । विदेशका मरभुमीमा ज्यानको वली चढाएर योगदान गरेका छन् । मरभुमीमा वगाउने पसीना के नेपालमा वगाउन सक्तैनन् र ?
हिमालमा यार्सागुम्वा जस्ता अन्य वहुमुल्य जडिवुटिको उपयोग हुनु छ । संकलन गरेर औषधिहरु वनाउनु छ । या त देश वाहिरवेच्नु छ ।आम्दानीगर्नु छ । पहाडममा खेर गएको टिमुरको सदुपयोग गर्नु छ । उद्योग खोल्नुछ । रीठ्ठावाट सावुन वनाउनु छ । तराइका मलिला जमीनमा आधुनिक प्रविधीको ज्ञान दिनु छ । हलो जोत्नेसंग ज्ञान छैन् । ज्ञान हुनेले हलो समाउदैन् यहाँ दुवैको मेल हुनुछ ।
नदिका कीनारमा धान रोप्ने होइन् मुमफली रोप्नुछ । वाहिरवाट किन आयात गर्नुप¥यो ? कृषीप्रधान हो नेपाल भनिन्छ, कृषीमा लगानी गर्नुपर्छ अव । पशुपालन गर्नु छ । पहाडका हरीया भिरहरुमा । तरकारी फलाउनु छ । कस्तो माटोमा के फल्छ भन्नेवारे वुझाउन राम्रो प्राविधिकको खाचो छ । जुन जमीनमा जे फल्छ त्यहि रोप्नु छ र आत्मनिर्भर वनाउनु छ नेपाललाई । तर यो सवै काम गर्न कुनै ठुलो नेता होइन मात्र इच्छाशक्तिको खाचाँे छ । देश नेपाल विकास र समृद्धिका लागी ।
Comments
Post a Comment