वचपन
रात छिपीदै थियो । वरीपरीवाट आगोको मुस्लो घेरेर वसेका हामी ६, ७ जना साथीहरु मात्र । आमा फेरी चिच्याउनुभयो नाम लिदै । भाइले सुने नसुनेझै गरीरहेको थियो । आगोका छेउमा वसेर ािथीहरु संग खुव वात मारीरहेको थियो । रविले वनवाट ल्याएका केहि टाटाहरु पोल्न थाल्यौ । टाटाको पटपटी आवाज आयो । ४ वटा मात्र उसले पोल्नको लागी आगोमा हाल्यौ । एउटा टाटा त भित्रै परे छ । आगोेको अत्याधिक तापले टाटा जल्यो । अव ३ वटा मात्र वाँकी रहे । उसले मलाई टाटाको वोक्रा खोलिदिन आग्रह गर्यो । छेउमै वसेको समीरले मेरो हातवाट टाटा खोसेर दौड्यो । अली पर पुगेर खोल्न थाल्यौ । माधव चिच्यायौ । सवैभन्दा ठुलो टाटा नै समीरले लगेछ भनेर । मैले भने २ वटा खोलीदिए ।
२ वटा टाटाभित्र १४ वटा विया रहेछन् । समीरलाई दौडाउदै दौडाउदै छोपीहाल्यो माधवले । सवैभन्दा ठुलो टाटा यहि नै रहेछ । यहि टाटा लिएको झोकका माधवले फोहोर गाली गर्यो समिरलाई । समीरको भने नाकवाट रगत वगीरहेको थियो । सायद टाटा खोस्दा समीरले सजिलै नदिएपछि एक मुक्का पनि लायो होला माधवले ।
उसको त हात र मुख एकदमै छिटो चल्छ । नाकवाट रगत वग्दा पनि उसले थाहा पाएको थिएन उसको ध्यान नै यो टाटाको खोस्टामा थियो । रविले देखेछ क्यारे चिच्याउदै नाकमा रगत आको छ भनेर सुनायो । समिरले नाकमा औलाले छाम्यौ हेर्यो , रातको समयमा केहि देखीएन आगो नजीक औला खिएर हेर्यो रगत देखेपछि उ चर्को चर्को आवाज निकालेर रुन थाल्यो । उसले आमाको खुव नाम जपे वोलायो । आमाले हातमा एउटा वासको लौरो लिएर आउनुभयो । उ चुप लाग्यौ आमालाई देखेर दोड्यौ धारा तिर । आमाको एक हातमा लौरौ थियो । अर्को हातमा समिरको पोहोरसाल कीनेको जाकेट थियो । आमाले हामी सवैलाई रीसाउनुभयो । हामी सवै जना चुप थियौ कोहि पनि वोलेनौ । कीनकी वोलेपछि त्यो लौरो खानुपर्ने निश्चित थियो । समीर यता आको छैन् भनेर हामीले ढाट्यौ । उहाँ फन्कीदै घर फकनुभयो ।
फकीर्ने वेलामा पोलीएर कुनामा दवेको टाटा पड्कीयो । पड्कीदा आगोको फील्का पनि उछिटिएर उहाँको सलको फेरमा पर्यो । पोलीएछ पनि प्वाल पनि परेछ क्यारे । अव पीटाइ खाइने भइयो मनमा चिन्ता लाग्यो । उहाँले पछाडि फर्केर हेर्नुभयो । भन्नुभयो समीर आएपछि घरमा पठाइदिनु ।
मनको चिन्ता हट्यो । उहाँ जान वितिकै समिर मुखमा औला हाल्दै आइपुग्यो । शान्त थियो हामी जस्तै । रघुले भन्यो यो टाटामा कतिवटा विया होला वाँजी राखौ । मैले भने ६, रविले ९, माधवले १२, त्यस्तै अरुले ७, ६ भने । समीर पनि वोल्यो । उसले विस्तारै २ वटा भन्यौ । हामीले भित्र खोलेर हेर्दा साचि यति ठुलो टाटामा धेरै होला तर २ वटा मात्रै विया रहेछन् । समिरले नै भनेको मिल्यौ । उ चिच्यायोले खुसीले । आफुले भनेको जस्तो भएकोमा उ नाकमा सीकान निकालेरै भएपनि हास्यौ ।
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
०७२ फागुन २0 गते
निशु जोशी, नेपालगन्ज ।
रात छिपीदै थियो । वरीपरीवाट आगोको मुस्लो घेरेर वसेका हामी ६, ७ जना साथीहरु मात्र । आमा फेरी चिच्याउनुभयो नाम लिदै । भाइले सुने नसुनेझै गरीरहेको थियो । आगोका छेउमा वसेर ािथीहरु संग खुव वात मारीरहेको थियो । रविले वनवाट ल्याएका केहि टाटाहरु पोल्न थाल्यौ । टाटाको पटपटी आवाज आयो । ४ वटा मात्र उसले पोल्नको लागी आगोमा हाल्यौ । एउटा टाटा त भित्रै परे छ । आगोेको अत्याधिक तापले टाटा जल्यो । अव ३ वटा मात्र वाँकी रहे । उसले मलाई टाटाको वोक्रा खोलिदिन आग्रह गर्यो । छेउमै वसेको समीरले मेरो हातवाट टाटा खोसेर दौड्यो । अली पर पुगेर खोल्न थाल्यौ । माधव चिच्यायौ । सवैभन्दा ठुलो टाटा नै समीरले लगेछ भनेर । मैले भने २ वटा खोलीदिए ।
२ वटा टाटाभित्र १४ वटा विया रहेछन् । समीरलाई दौडाउदै दौडाउदै छोपीहाल्यो माधवले । सवैभन्दा ठुलो टाटा यहि नै रहेछ । यहि टाटा लिएको झोकका माधवले फोहोर गाली गर्यो समिरलाई । समीरको भने नाकवाट रगत वगीरहेको थियो । सायद टाटा खोस्दा समीरले सजिलै नदिएपछि एक मुक्का पनि लायो होला माधवले ।
उसको त हात र मुख एकदमै छिटो चल्छ । नाकवाट रगत वग्दा पनि उसले थाहा पाएको थिएन उसको ध्यान नै यो टाटाको खोस्टामा थियो । रविले देखेछ क्यारे चिच्याउदै नाकमा रगत आको छ भनेर सुनायो । समिरले नाकमा औलाले छाम्यौ हेर्यो , रातको समयमा केहि देखीएन आगो नजीक औला खिएर हेर्यो रगत देखेपछि उ चर्को चर्को आवाज निकालेर रुन थाल्यो । उसले आमाको खुव नाम जपे वोलायो । आमाले हातमा एउटा वासको लौरो लिएर आउनुभयो । उ चुप लाग्यौ आमालाई देखेर दोड्यौ धारा तिर । आमाको एक हातमा लौरौ थियो । अर्को हातमा समिरको पोहोरसाल कीनेको जाकेट थियो । आमाले हामी सवैलाई रीसाउनुभयो । हामी सवै जना चुप थियौ कोहि पनि वोलेनौ । कीनकी वोलेपछि त्यो लौरो खानुपर्ने निश्चित थियो । समीर यता आको छैन् भनेर हामीले ढाट्यौ । उहाँ फन्कीदै घर फकनुभयो ।
फकीर्ने वेलामा पोलीएर कुनामा दवेको टाटा पड्कीयो । पड्कीदा आगोको फील्का पनि उछिटिएर उहाँको सलको फेरमा पर्यो । पोलीएछ पनि प्वाल पनि परेछ क्यारे । अव पीटाइ खाइने भइयो मनमा चिन्ता लाग्यो । उहाँले पछाडि फर्केर हेर्नुभयो । भन्नुभयो समीर आएपछि घरमा पठाइदिनु ।
मनको चिन्ता हट्यो । उहाँ जान वितिकै समिर मुखमा औला हाल्दै आइपुग्यो । शान्त थियो हामी जस्तै । रघुले भन्यो यो टाटामा कतिवटा विया होला वाँजी राखौ । मैले भने ६, रविले ९, माधवले १२, त्यस्तै अरुले ७, ६ भने । समीर पनि वोल्यो । उसले विस्तारै २ वटा भन्यौ । हामीले भित्र खोलेर हेर्दा साचि यति ठुलो टाटामा धेरै होला तर २ वटा मात्रै विया रहेछन् । समिरले नै भनेको मिल्यौ । उ चिच्यायोले खुसीले । आफुले भनेको जस्तो भएकोमा उ नाकमा सीकान निकालेरै भएपनि हास्यौ ।
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
०७२ फागुन २0 गते
निशु जोशी, नेपालगन्ज ।